Bu gün de benim can ağrısı tesir etti koluma…
Belki bir yük bu; babadan miras, atadan yadigâr,
Belki de yaşadıklarımızın göğüs kafesine gizlenen
Ve her fırsatta “Ben buradayım!” diyen o kederin tortusu…
Derler ki kalbin ağrısı suskun değildir,
Sinsidir ama saklanmaz, an gelir koluna vurur,
Omzuna çöker, nefesini daraltır, aklını kurcalar.
Her çarpıntı, her sıkışma bir işarettir insana:
“Ey gönül sahibi, sen öylece koşup durma,
Bir dur, bir bak, bir dinle…”
Kalp krizi dedikleri şey bazen bir yudum yalnızlıkla başlar,
Bazen bir kahve fincanında, bir kavga cümlesinde saklanır,
Bazen de geçmişin bir köşe başından,
Hüseynik’ten çıkıp şeher yoluna düşen bir yolcunun
Ömrüne işlenmiş hasret gibi gelir bulur seni.
Koluna inen o sızı, göğsüne çöken o yük…
Hani bazen, ansızın bir ağrı sarar ya omuz başını,
Bir tedirginlik yayılır bedenine,
Gözlerinin önüne çocukluğun gelir, sevdiklerin gelir,
Yaşamadıkların dizilir ardı sıra.
İşte o an anlarsın;
Kalbin sadece kan pompalayan bir et parçası değil,
Hayatın, pişmanlığın, özlemin ve umutların hazinesi olduğunu.
Dilerim bu satırlar okuyan her gönle şifa olsun.
Hüseynik’ten çıkan her yolcu,
Şehrine sağ salim varsın, kalbine de iyi baksın…
Zira bu yolda en kıymetlisi,
Omzuna vuran yük değil,
Omzuna baş koyan dosttur.
Oğuzhan ÖCAL
