Düşünmek istemiyorum artık.
Çünkü düşünceler, birbirine dolanıp beni içine çeken karanlık bir ormana dönüşüyor.
Kendi zihnimle bile kavga ederken buluyorum kendimi,
bazen kırılıyorum, bazen küsüp susuyorum.
Asıl korkum bu değil aslında…
Kendi içimde kopan fırtınalar, bir gün ellerimden taşar da
istemediğim bir felakete yol açar diye ürküyorum.
Düşünmemem gerek belki de.
Belki de bazen en büyük huzur, zihni susturup
sadece sessizliğe kulak vermektir.
Vesselam.
Oğuzhan Öcal