Kalemin Susmasın

Yazmamak… mümkün mü?
Bazı cümleler vardır, insanın ruhuna bir kadeh şarap gibi akar; içtikçe hem sarhoş eder hem yaşama sevinci verir. Bazı kelimeler vardır, bir nefes sigara gibi içine çekildiğinde dertleri bir anlığına savurur, gamı kederi dağıtır. Yazmak, işte böyle bir sığınaktır. Ve her kelime, birilerinin yüreğine değsin diye vardır.

Küstürmeyin gözleriyle gülen insanları. Onlar, hayata ince bir ışık katar; bakışlarındaki sıcaklıkla insanı ayakta tutar. Bir gün ansızın kaybederseniz… kaldırmak sandığınız kadar kolay olmaz. Bir fotoğrafa bakar gibi kelimelere bakarsınız; ama fotoğraf konuşmaz, yazı sarılmaz, anılar geri dönmez. O zaman anlarsınız: susturduğunuz bir kalem, aslında kendi sesinizi susturmuşsunuz demektir.

Bu satırlar, boşluklara yazılmıyor. Bu kelimeler, sizin için akıyor. Mürekkebi yürekten gelen bir kalemden damlıyor; sevinçlerinize, acılarınıza, hatıralarınıza karışmak için. Çünkü yazmak, birinin kalbine görünmez bir yol açmaktır. Ve ben o yolu sizin için döşüyorum.

O yüzden…
Susturmayın beni.
Kelimelerim, belki bir gün size nefes olur; belki kaybettiğiniz bir umudu hatırlatır. Belki en zor gecede bir cümleye tutunursunuz. Yazmak, bir insanın bir başka insana uzattığı sessiz ama güçlü bir eldir. Ve ben elimdeki tüm kelimeleri, sizin için uzatıyorum.