Gölgelerin Oyunu

Kasabanın kenarında, yalnızlığa terkedilmiş bir tren istasyonu vardı. Her gece, kimsenin kaynağını bilmediği soluk bir ışık, yıkık dökük binanın camlarından sızar, civardaki ağaçların dallarında kırık dökük gölgeler oynatırdı. Yıllar önce terk edilmişti; raylar pas tutmuş, istasyonun tahta zeminleri çürümüş, zamanın ağır eli her yana izlerini bırakmıştı. Rayların üzerinde ise, bir zamanlar bir yerlere gidip gelen, şimdiyse unutulmuşluğun paslı rengine bürünmüş tek bir vagon, sessizliğin bekçisi gibi duruyordu.

Kasabaya yeni taşınan genç fotoğrafçı Elif, bu gizemli ışığın hikayesini duyduğu andan itibaren içinde bir ukde kalmıştı. Sonunda, serin ve rüzgârlı bir sonbahar gecesi, merakı ağır bastı. Sırtında fotoğraf çantası, boynunda asılı sadık makinesiyle, çatırdayan tahta traverslerin üzerinde ilerledi. Ayaklarının altındaki çakılların hışırtısı ve uzaktaki bir baykuşun ötüşünden başka ses yoktu. Havadaki nemli toprak ve çürümüş tahta kokusu burnunu doldurdu.

Vagona yaklaştı. Kapı, yılların yorgunluğuyla eğrilmiş, aralık kalmıştı. Çatlağından, titreşen yaşlı bir lambanın turuncuya çalan sıcak ışığı sızıyor, dışarıdaki karanlığı yarıyordu. İçeri girmek için kapıyı itti. Gıcırtı, gece sessizliğinde bir hançer gibi battı.

İçerisi, toz zerreciklerinin ışıkta dans ettiği, küf ve eski ahşabın ağır koktuğu bir mezarlığı andırıyordu. Tavan sarkıktı, duvarlardaki boya dökülmüştü. Tam deklanşöre basacakken, soğuk ve kadifemsi bir ses duydu:

“Geç kaldın…”

Yüreği ağzına geldi Elif’in. Ses her yandan geliyor, kaynağını bulamıyordu. Titreyerek başını çevirdi, vagonun kirli, tozlu camına baktı. Orada, kendi yansımasını değil, çoktandır unuttuğu bir anıyı gördü. Saçları iki örgülü, üzerinde annesinin ördüğü kazak, elinde tahtadan yapılma oyuncak bir trenle, küçük kız, camın ardında sessizce duruyor ve ona bakıyordu. Gözlerinde, büyümenin getirdiği kayıpların ağırlığı vardı.

Küçük kız, dudaklarını kıpırdattı:
“Hayallerini burada bırakmıştın,” dedi, sesi bir rüzgâr fısıltısı gibi geldi kulaklarına, “Hatırlıyor musun?”

O an, uzaklardan gelen, yıllar öncesine ait bir tren düdüğü duyuldu. Ses, zamanda bir yarık açmışçasına yaklaştı. Vagon aniden sarsıldı, titremeye başladı. Yıkık istasyon, bir anda ışıl ışıl oldu; sanki geçmiş canlanmış, her şey yeni gibi parlıyordu. Elif, içgüdüsüyle geri çekildi, yüreği deli gibi çarpıyordu. Ama camdaki küçük kız, minik, beyaz elini uzattı ona.

“Hadi,” dedi, yüzünde saf bir gülümsemeyle, “tekrar yola çıkalım.”

Elif, tereddütle, parmaklarını o küçük avuca bıraktı. Temas eder etmez, için için ısındı. Yıllar evvel, oyuncak treniyle sınırsız hayaller kuran, büyüdüğünde dünyayı gezecek, her durağı fotoğraflayacak o küçük kızın heyecanı, umudu, sıcaklığı; bir ırmak gibi aktı içinden. Unuttuğu bir parçası, ruhuna geri dönüyordu.

Ve sonra, her şey sessizliğe gömüldü.

Ertesi sabah, kasaba halkı, eski istasyonun yerinde yalnızca paslı rayları buldu. Rayların üzerinde, bir fotoğraf makinesi duruyordu. Makinenin içindeki son çekilmiş filmler banyo edildiğinde, hepsinde ışıkla yıkanmış, umutla parıldayan, geleceğe açılan yepyeni yolların ve ufukların fotoğrafları olduğu görüldü. Elif ise bir daha hiç görülmedi. Belki de nihayet, çok uzun zaman önce bıraktığı hayallerinin peşinden gitmiş, gerçek yolculuğuna çıkmıştı.

Grikalemler.com.tr internet sitesi için kaleme alınmıştır