Söylenemeyen

Kaan onu ilk gördüğünde, zaman durmuştu sanki. Üniversitenin kalabalık bahçesinde, ellerinde kitaplarla yürüyen o kız… Derin. Ne bir selamlaşma olmuştu aralarında ne de bir konuşma. Ama Kaan’ın içindeki duvarlar o gün çatlamıştı.

Onunla aynı sınıfta bile değildi. Farklı bölümlerdeydiler. Yine de Kaan her sabah biraz erken çıkar, bahçedeki aynı banka oturur, sadece onu izlerdi. Göz göze gelmeleri bile yetiyordu ona. İçinde anlatamadığı bir kıpırtı vardı; günden güne büyüyen, çığ gibi çoğalan… Aşktı bu. Sessiz, ama derinden.

Kaan duygularını hiç anlatmadı. Çünkü bir şeyin adını koymak, onu kaybetme korkusunu da getirirdi. Bir gün bahçede onun bir başkasıyla güldüğünü gördü. Yüreği çatladı. Ama sustu. Belki geçer sandı. Belki de geçmeyeceğini bildiği hâlde, kendini kandırdı.

Aylar sonra, bir ortak arkadaş vasıtasıyla Derin’in nişanlandığını öğrendi. İçinde bir şeylerin koptuğunu hissetti. O gün yağmur yağıyordu. Herkes ıslanmamak için kaçışırken, Kaan o bankta öylece oturdu. Bir sigara yaktı. Tadı yoktu.

Derin’in düğününe gitmedi. Ama fotoğraflarına denk geldi sosyal medyada. Gülüyordu… Gerçekten mutlu muydu? Kim bilir. Ama Kaan o an bir şeyi fark etti: bazı insanlar için sadece bakmak vardır, dokunmak asla mümkün olmaz.

Zamanla mezun oldu, başka bir şehre tayin çıktı. Hayat devam etti. İş, sorumluluklar, zamanın silen elleri… Bir gün, bir kafede Melis ile tanıştı. Gözleri nazikti, sesi yumuşaktı. Kaan, ona âşık olmadı belki ama huzur buldu. Birlikte bir hayat kurmaya karar verdiler. Ve bir oğulları oldu. Adını Deniz koydular. Kaan, geçmişi hiç anlatmadı. Ne Melis’e ne de Deniz’e. Çünkü bazı şeyler anlatılamazdı. Anlatılsa bile anlaşılmazdı.

Yıllar geçti. Başka bir şehirde Derin de anne olmuştu. Onun da bir kızı olmuştu, Elif. Kendi anneliğine odaklanmış, geçmişin izlerini sessizce gömmüştü. Hiçbir zaman “o günleri” kızına anlatmadı. Çünkü bazı anılar hatırlanınca değil, yaşandığında güzeldi. Gerisi sadece sızıydı.

Deniz ve Elif’in yolları üniversitede kesişti. Bir grup projesiyle başlayan arkadaşlık, zamanla aşka dönüştü. Onlar birbirlerini tanırken, geçmişin ruhları sessizce onları izliyordu sanki. Ailelerine birbirlerinden bahsettiklerinde, kimse hiçbir şey fark etmemişti. Çünkü zaman, insanları hem değiştiriyor hem de aynı kalmaya zorluyordu.

Evlilik kararı aldıklarında, iki aile ilk kez karşılaştı.
Kaan, Elif’in annesini görünce, içindeki zaman kapsülü çatlayarak açıldı. Karşısında oturan kadın, yıllar önce “gözlerini izlediği” kızdı. Derin… O da tanıdı Kaan’ı. Saçlarına düşen grilik, gözlerinin kenarındaki yorgunluk… Ama bakışlar aynıydı.

İkisi de susmayı tercih etti. Ne oğullarına ne kızlarına bir şey söylediler. Çünkü bazı duyguların dili yoktur. Ve bazı geçmişler, sadece iki kişinin kalbinde yaşar. Göz göze geldiklerinde bir anlığına gençliklerine döndüler. Ama sonra başlarını başka yöne çevirdiler. Artık o anları hatırlamak sadece bir yük olurdu.

Düğün gecesi, Deniz ve Elif gülümsüyordu. Yeni bir hayata adım atarken, kimse geçmişin gölgesinden haberdar değildi.
Ama iki kişi…
İki kişi, sessizce birbirinin yanından geçerken bir şey fısıldadı:

“Belki de böylesi daha iyiydi…”

Gelinliğin içindeki genç kıza Derin’in gözlerinden süzülen bir damla yaş, damatlığın içinde duran gence Kaan’ın yutkunamadığı bir düğüm eşlik etti. Ama ne zaman, ne insanlar geçmişi anlatacak cesareti buldu.

Çünkü bazı hikâyeler sadece yaşanır.
Ve sonra, usulca susulur.