Çocukların Dileği Barışın Sessiz Çığlığı

Çocukların Dileği Barışın Sessiz Çığlığı

Bazı cümleler vardır, insanın yüreğine saplanan bir hançer gibidir. Küçük bir çocuğun “Ben büyümek istemiyorum, çünkü büyükler savaş çıkarıyor,” dediğini duymak, işte tam da böyle bir cümledir. Savaş, kelime olarak bile soğuk, ürpertici ve yıkıcı. Ama bir çocuğun ağzından dökülen bu kelime, insanlığın nerede yanlış yaptığını tokat gibi yüzümüze vuruyor.

Savaşlardan kaçan, enkazların altından çıkarılan, sevdiklerini kaybeden çocukların dünyasında ne oyun kalıyor ne renkli boyalar ne de hayal kuracak bir gelecek. Sadece karanlık, korku ve sessizlik. En çok da sessizlik… Çünkü o sessizlik, bir çocuğun içinden atamadığı çığlıkların yansımasıdır.

Yıkılmış şehirlerin arasında, belki de bir zamanlar koşuşturdukları okul yolunun enkazında, ufak bir deftere yazılmış satırlar bulunuyor: “Tanrım, bize oyuncak değil, barış ver. Annem bir daha ağlamasın. Kardeşim korkmadan uyusun.” Bu satırlar bir romandan değil, gerçek hayattan. Belki Halep’ten, belki Gazze’den, belki de bir mülteci kampının tozlu bir çadırından. Çocuklar, barış istemekten başka bir şey bilmiyor. Bilmek de istemiyorlar. Çünkü onlar sadece çocuk; silah tutmak, bombaların sesini duymak ya da kayıplar vermek için doğmadılar.

Ama gelin görün ki dünyamızda hâlâ savaşlar var. Silahlar konuşuyor, diplomasi susuyor. Büyükler kendi hesaplarını yaparken, olan hep çocuklara oluyor. Onlar ne sınır bilir ne bayrak… Onlar için bir oyun alanı, bir kucak, bir parça sıcak ekmek her şeyden daha kıymetlidir. Ama savaş, onların bu en basit dileklerini bile lüks hâline getiriyor.

Geçtiğimiz günlerde bir yardım görevlisinin aktardığı bir anı vardı. Savaş bölgesindeki bir okulun bahçesinde, çocuklara “Bir dilek tutun” denilmiş. Kimisi “Bir gün pizza yemek istiyorum” demiş, kimisi “Uyurken korkmamak” Ama içlerinden biri, yavaşça elini kaldırıp şöyle demiş: “Ben ölmeyen bir arkadaş istiyorum.” Savaşın en acı tanımı bu olsa gerek: Ölmeyen bir arkadaş…

Bu kadar yalın, bu kadar masum, bu kadar derin… Çünkü çocukların dili yalan bilmez. Onların duaları bile savaşın karanlığında bir mum ışığı gibi umut olur. Belki de insanlığın kurtuluşu, o masum dualarda gizlidir.

Peki biz ne yapıyoruz? Bu dilekleri duyuyor muyuz? Gözyaşlarının ve sessiz çığlıkların içinden süzülen o yalvarışları ne kadar hissediyoruz? Barış sadece devlet adamlarının, politikacıların sorumluluğu değildir. Barış, bir öğretmenin, bir annenin, bir gazetecinin, bir komşunun yüreğinde başlar. Çünkü çocukların dünyasını ancak biz inşa edebiliriz. Onlara savaşın değil, barışın dilini öğretebiliriz. Kalemle kurşunu ayırt eden bir nesil, geleceği güzelleştirecek olan nesildir.

Bugün her zamankinden daha çok barışa ihtiyacımız var. Ve barış, büyük nutuklarla değil, küçük kalplerin dualarıyla gelir. O dualar ki, vicdanı olan herkesin yüreğini sarsar. Ve belki bir gün bir çocuk, “Ben büyümek istiyorum, çünkü dünya artık güzel,” der.

İşte o gün, savaş gerçekten bitmiş olacak.

Oğuzhan ÖCAL

Bu yazı varyasyon kalemler dergisi için hazırlanmıştır 

Tüm hakları Varyasyon Kalemler Dergisine Aittir.